Consternatie alom vanmiddag in de Dendermondse politierechtbank. Tijdens de zitting van Peter D’Hondt, de strengste politierechter ter wereld, bleek dat D’Hondt zelf over een zware voet beschikt. Tot grote hilariteit van de aanwezige advocaten.
De rust die doorgaans in het Dendermondse gerechtshof hangt, werd gisteren bruut verstoord door een schokkende onthulling rond politierechter Peter D’Hondt, de enige Dendermondse rechter wiens vonnissen geregeld een einde proberen te maken aan de ijstijd waarin justitie in Dendermonde is beland. Toen D’Hondt na de zitting de rechtszaal wou verlaten, bleek de politierechter immers zelf in het bezit te zijn van een zware voet. De rechtervoet van D’Hondt ligt immers sinds een aantal dagen in het gips.
Volgens D’Hondt is één en ander de fout van de Dendermondse afdeling van het Davidsfonds. ‘Enkele maanden gelden heb ik daar mijn drie favoriete boeken voorgesteld’, vertelt een aangeslagen Peter D’Hondt. ‘De enige boeken die ik in feite ooit gelezen heb. Want aan de universiteit heb ik nauwelijks een boek vastgehad. Die lezing was zo’n groot succes dat mijn naam na mijn laatste voorleeswoorden minutenlang werd gescandeerd, als was ik een rockster die net zijn laatste akkoord had gespeeld.’
Dat D’Hondt zoveel bijval kreeg had volgens een anoniem bestuurslid van het Dendermondse Davidsfonds vooral te maken met het feit dat D’Hondt enkele dagen voor de lezing een dienstorder had uitgehangen waarin zijn volledige administratie de opdracht kreeg op de lezing bij te wonen, zodat D’Hondt voor een keer voor een opgewekt publiek kon spreken. ‘De bedrukte en door alcohol getekende gezichten die D’Hondt voor zich krijgt in de politierechtbank, kruipen blijkbaar toch in de zwarte mouwen van D’Hondt’, aldus het bestuurslid.
Sinds de lezing bij het Dendermondse Davidsfonds wordt D’Hondt echter door zowat alle afdelingen van die organisatie als spreker gevraagd. ‘Ik vond echter dat ik het niet kon maken om voortdurend dezelfde drie boeken toe te lichten. En dus besliste ik van de nood een deugd te maken en eindelijk zelf een keer de wegcode te lezen’, aldus een opmerkelijk gelaten D’Hondt aan De Klaptand.
Helaas had zijn administratie die wegcode zo ver mogelijk voor D’Hondt weggestoken, om de reeks overdreven vonnissen niet nog strenger en ingewikkelder te maken. D’Hondt toog daarop woensdagmiddag naar de kelders van de politierechtbank waar zich, zoals in de beste Griekse drama’s het onvermijdelijke voltrok. D’Hondt struikelde op de laatste trede, verloor zijn bril en sleurde in zijn val een heel rek van zijn eigen vonnissen mee. De rechtervoet van D’Hondt zat daarna urenlang gekneld omdat niemand in de rechtbank had verwacht dat D’Hondt zich in de kelder zou bevinden en het hulpgeschreeuw van D’Hondt urenlang onopgemerkt bleef.
Toen D’Hondt uiteindelijk ’s avonds door de kuisploeg werd teruggevonden was de voet van de politierechter opgezwollen tot mammoetformaat. Even werd gedacht de voet te amputeren om naast het geraamte van de Dendermondse mammoet te plaatsen, maar na een onverwacht niet theatrale en gemeende smeekbede van D’Hondt – ‘jullie gaan me toch niet veroordelen tot eeuwig schuinsmarcheren?’ – werd daar van afgezien.
